سخن‌سرا

یعنی این تمرین بعدیه؟:دی

خب در نگاه اول دزدی به ذهنمون می رسه. ولی شاید عتیقه سرجاش نباشه و توی همین شلوغی افتاده باشه روی زمین! و عامل دیگه ای باعث این به هم ریختگی باشه! خب آخه دزد چرا باید بیاد تلویزیون رو بشکنه؟! 

و سپاس از سخن سرا این تصویر سازی برای بنده 

جرقه یک داستان شد که در ققنوس آزاد می گذارم . 

پاینده باشید و همیشه با اندیشه های زیبا دنیا را زیبا کنید 

درود بر شما این هم آدرس وبلاگ

تقدیم حضور دوستان

ghoghnoseazad.blog.ir

یه نظریه دیگه هم هست که میگه مجسمه هم بخشی از اون اشیای تخریب شده هست و اون فرد مجسمه رو احتمالا بعد از برداشتن نابود کرده . و با اینکار خواسته دشمنیشو با صاحب اثر نشوم بده و صاحب خانه باید بین دوستان و اشنایان خودش بگرده و ببینه کدوم شخص پتانسیل دشمن بودن رو دارند . 

 دوباره یکی دیگه میفرستم . 

سر بلند و شاد باشید و سپاسگزارم

چون جو گیر شده،قرصاشو نخورده،،چون داره صحنه یه فیلم رو باز سازی میکنه،چون  عشق بازیگری داره خودشو تو یه همچین صحنه ای تصور کرده

و هزارتا چون و چرای دیگه...

با سه جمله فقط باید صحنه رو توصیف کنیم یا با همون سه جمله ی تصویر باید داستان رو هم پیش ببریم و نباید از بیش از سه جمله استفاده کرد؟؟

هر زمان که بنویسم در وبم میذارم و لینک اینجا رو هم زیرش قرار میدنم:))

ممنون ازتون:)))))

یه خورده صحنه ای رو که گفته بودی تغییرش دادم.

http://khoob1.blog.ir/post/135

آسانسور ایستاد. به اجبار تنِ کوفته‌م رو از اون حلبیِ مستطیلی بزرگ بیرون کشیدم و به سمتِ واحدم حرکت کردم. از خستگی سرم رو پایین انداخته بودم و به کفشام نگاه می‌کردم که آهسته رویِ کاشی‌های سیاه و سفیدِ راهرو کشیده می‌شدن. به این فکر ‌کردم که فردا حتما به محمدی می‌گم دیگه قرار نیست من جای اون شیفت بدم. امروز هم حسابی بابتِ قبول کردنِ درخواستش که مبنی بر شیفت وایسادن جای اون بود، خودمو سرزنش کردم. شرایطِ من متفاوته. بچه‌ی تنهای بی‌چاره‌ـم تویِ خونه...وای! علی...حتما حسابی از دیر اومدنم ترسیده. سعی کردم به کسلی‌ـم غلبه کنم و به قدمام سرعت ببخشم. اما انگاری که به پاهام وزنه‌ی دویصت کیلویی وصل‌ کرده‌‌باشن، راه رفتن برام سخت شده‌بود. به درِ خونه نگاه کردم. چند قدم بیشتر باهاش فاصله نداشتم. سرم گیج رفت. چشامو بستم. یک‌لحظه حس کردم از ارتفاعی سقوط کردم. چند ثانیه گذشت و چشامو باز کردم. خستگیم کمتر شده‌بود. چند قدمِ باقی‌مونده رو با سرعتی که ازم بعید بود طی کردم. کلید رو توی قفل چرخوندم و وارد شدم. روشن بودنِ لوسترا و چراغا باعث شدن به سرعت فضایِ وحشتناکِ روبه‌روم رو واضح ببینم. با ترس چند قدم عقب رفتم. شاید اشتباهی اومدم. ولی رنگِ گلبه‌ایِ مبل‌های به‌هم ریخته شده که برای خریدشون کلی سلیقه به خرج داده‌بودم مثلِ سیلی روی افکارم فرود ‌اومدن و بهم حالی کردن این آشفته بازار خونه‌ی خودمه. ناخوداگاه ضربان قلبم بالاتر رفت. نگاهم به درِ اتاقِ علی افتاد. با وحشت به سمتِ اتاقش دوییدم و درش رو باز کردم. اتاق تمیز‌تر از همیشه بهم دهن‌کجی می‌کرد و از نبودِ علی خبر می‌داد. چشام از حیرت و ترس گرد شد. چه خبره؟ هنوز شرایط برام غیر‌قابل هضم بود. آروم و با دستایی که از وحشت رویِ دهنم قفل شده‌بودن، به پذیرایی برگشتم. باز هم همون صحنه‌ی کوفتی. تلوزیونِ شکسته شده، گلیم فرشِ جا‌به‌جا شده، مبلِ گلبه‌ایِ وارونه شده و...و مُـ...مجسمه‌...مجسمه‌م! مجسمه‌م کو؟ مجسمه‌ی تایلندیم. همون که شکلِ راهب‌های تایلندیه و از زمرد ساخته شده‌بود. کجاست؟ روی دراور بود. همیشه اونجا بود و الان نیستش. چشام از این حجمِ به‌هم‌ریختگیِ اوضاع خیس شدن و دهنم باز شد و داد زدم: کمک! به سمت تلفون خونه دوییدم و با گریه تکرار کردم: کمک! کمک! ۱۱۰ رو‌ گرفتم و باز درخواستِ کمک. تلفون رو قطع کردم و با گریه‌ای که حالا به هق‌هق تبدیل شده بود تصمیم گرفتم به سمتِ بقیه‌ی جاهای خونه حرکت کنم. علی باید همین‌جا باشه. برای احتیاط دسته‌ی شکسته شده‌ی مبل رو جدا کردم و به عنوان سلاح، به دست گرفتم. آشپزخونه رو هدف قرار دادم و حرکت کردم. به محضِ ورود، تویِ چهار‌چوبِ در خشکم زد. تنِ نحیفِ بچه‌‌ای تویِ سینکِ ظرفشویی بود. سینک از مایعِ قرمز رنگی پر شده بود. این پسر...صورتِ خونی‌ـش...هنوز نگاهم به سینک و محتویاتش بود که صدایِ خنده‌ی ریزی به گوشم رسید. با چشمایِ از حدقه دراومده به سمتِ صدا برگشتم. مجسمه‌ی زمردی‌ـم رویِ هوا معلق بود و چاقویی به دست داشت. چاقویی که قطراتِ سرخ رنگی ازش چکه می‌کرد. تا مغزم به کار افتاد و دهنم برایِ جیغ‌زدن باز شد، مجسمه به سمتم یورش آورد و ...

* * *

«خانوم امیری؟ خانوم امیری حالتون خوبه؟» 

چشم باز کردم. با گیجی به دور و برم نگاه کردم و چیزی نگذشت که اطرافمو تشخیص دادم. تویِ راهرویِ آپارتمان وِلو شده بودم. با یادآوریِ اتفاقاتی که افتاد با ترس آقایِ نجفی رو کنار زدم و به سمتِ خونه‌م حرکت کردم. سرعت به خرج دادم و بدون توجه به بدنِ خسته‌م کلید چرخوندم و وارد شدم. با دیدنِ فضای خونه نفسِ راحتی کشیدم و با دیدنِ علی که به سمتم می‌دویید و خوشحال فریاد می‌زد:«مامان بیا ببین چه نقاشی‌ای کشیدم»، خیالِ آشفته‌م راحتِ راحت شد. همه‌‌ی اون توهمات، ناشی از خستگیم بود. محکم جگر گوشه‌مو در آغوش گرفتم. بعد از عذر‌خواهی و تشکر کردن از آقای نجفی که هنوز منتظر بود تا از حالِ خوبِ من مطمئن شه، درو بستم و وارد خونه شدم. علی از روزش برام حرف می‌زد و من لبخند می‌زدم. رویِ مبلِ گلبه‌ای نشستیم. گوشم به حرفاش بود که نگاهم به درایور افتاد. مجسمه‌ی زمردی رویِ دراور نبود...

پایان

پ.ن: خودم حس می‌کنم کلیشه‌ای شد. :)

ولی خب چشم...روش فکر می‌کنم. تشکر نرسین :)

سکوت میکند.